Martin

Martin 1973

In ’t donker lag ik te dommelen. In ’t vruchtwater lag ik te schommelen. Af en toe gaf ik voor de grap. Tegen de uteruswand een trap. In de vierde maand begon ik een sein te geven. Men noemt dit gewoonlijk: het leven.

Op een goeie dag toen mijn rug links lag. Kreeg ik een stomp tegen mijn hoofd, zeer ongepast! Het werd heel niet pluis in m’n uterushuis. Ik wilde eruit en keerde me op m’n stuit. Daar wilde me buiten niet van weten. Ze hebben me lelijk dwars gezeten.

Nu duurde het niet lang. Of vast stond m’n hoofd in de bekkeningang. Die sensatie was echte niet leuk. In mijn schedel kwam een grote deuk. Toen duwde iemand tegen m’n stuit. Maar ik wilde er lekker niet uit.

Opeens braken de vliezen. Snel nam ik nog een slok vruchtwater achter m’n. Kiezen om me wat te sterken en… Toen begon het te werken. De weg was er… en ook de wil. Dus draaide ik toen maar om m’n spil.

Ik zette mijn achterhoofd wat naar voren. En begon me daarna naar buiten te boren.

Weldra kreeg ik het erg benauwd. Mijn achterhoofd werd helemaal koud. Het hoofd zat danig in de knel. En bovenop kwam een groot baringsgezwel. Het werd mij eigenlijk wel wat te veel. En mijn hard klopte in mijn keel. Heel dit gedoe kon mij niet bekoren. Liever was ik met de ooievaar geboren.

Bij de uitgang van het baringskanaal. Hoorde ik een geweldig kabaal. ‘’Persen mevrouwtje’’, één wee nog misschien! We kunnen de kleur van het haar al zien! Zuster de handdoek. Wat duurde dat lang, is dat ding zoek?

Een stomp tegen m’n kin en m’n hoofd stond buiten. Ongelofelijk, zoals m’n oren tuiten. ‘’Zuchten mevrouwtje, zuchten!’’ Toen werd m’n hoofd aangepakt. En als een bal op en neer gesmakt. Onder m’n oksels werd ik aangehaakt en floep. Daar lag ik, helemaal naakt. Te midden van een koude vruchtwaterplas. Brr! Ik wenste, dat ik binnen was.

Er was echte niets op te verzinnen. En in dit kil milieu moest ik m’n leven beginnen. Met geweld werd er een slang in mijn mond geduwd. Ik heb er maar wat vruchtwater en slijm in gespuwd. Ik zette mijn keel op van geweld. De navelstreng werd door geknipt. Zonder te vragen of het me schikt. En nog was de maat niet vol. Om de navel kwam een gaasje met alcohol. De samenstelling was puik, dat moet gezegd. Wand het brandde danig in mijn buik..

Ik vond dat dit niet kwam van pas. En strafte de vroedvrouw met plas op haar jas. Als dat gesol maakte mij dol! De zuster vond mij een lief schatje! Maar ik vond haart een lief katje! Helaas kon ik dat met woorden niet duidelijk maken. Dus moest ik mijn avances staken.

Alle bijeen was het een drukke dag. Ik was blij toe ik uiteindelijk in mijn wiegje lag. Mijn indruk is dan ook samengevat, heel kort: ’t Is goed dat je maar eenmaal geboren wordt.

De eerste foto’s thuis

Bij oma thuis, circa 3,5 week oud. De vier generaties, je over opa, je opa, je moeder en jij zelf.

Het kleine jongetje in de grote mensenwereld

Martin 1974

Oostenrijk, Stumm in het Zillertal. Voor het eerst in een groot bad en voor het eerst zelf zitten. Wat een lol!

De omgeving en het vakantiehuis in Tirol

Lekker wandelen…

Samen met papa varen. Speciaal zwemvest aan. Ik mocht sturen en dat deed ik bijzonder nauwkeurig.

Ik kan al een beetje lopen, heel voorzichtig!